بسم الله الرحمن الرحیم

استاد معظم و دانشمند روشنفکر حضرت ایه الله حاج سید حسن ابطحی دام عزه در کتاب ملاقات با امام زمان علیه السلام می فرمایند:   

مرحوم پدرم، آقاى حاج سید رضاى ابطحى رضوان الله تعالى علیه براى من نقل مى‏کرد: علّت آنکه در مشهد دعاء ندبه مرسوم شد که خوانده شود این بود که:

     یکى از تجّار اصفهان که مورد وثوق من و جمعى از علماء بود، نقل مى‏کرد: من در منزل، اطاق بزرگى را به عنوان حسینیّه اختصاص داده‏ام و اکثرا در آنجا روضه‏خوانى مى‏کنم. شبى در خواب دیدم، که من از منزل خارج شده‏ام و به طرف بازار مى‏روم، ولى جمعى از علماء اصفهان به طرف منزل ما مى‏آیند! وقتى به من رسیدند گفتند: فلانى کجا مى‏روى؟ مگر نمى‏دانى منزلت روضه است. گفتم: نه منزل ما روضه نیست. گفتند: چرا منزلت روضه است و ما هم به آنجا مى‏رویم و حضرت بقیّه‏اللّه (علیه السّلام) هم آنجا تشریف دارند، من فورا با عجله خواستم به طرف منزل بروم آنها به من گفتند: با ادب وارد منزل شو، من مأدّبانه وارد شدم، دیدم جمعى از علماء در حسینیّه نشسته و در صدر مجلس هم حضرت ولىّ عصر (علیه السّلام) نشسته‏اند. وقتى به قیافه‏ى آن حضرت دقیق شدم دیدم، مثل آنکه ایشان را در جائى دیده‏ام. لذا از آن حضرت سؤال کردم که آقا من شما را کجا دیده‏ام فرمود:

     همین امسال در مکّه در آن نیمه‏ى شب در مسجدالحرام، وقتى آمدى نزد من و لباسهایت را نزد من گذاشتى و من به تو گفتم: مفاتیح را زیر لباسهایت بگذار.

     تاجر اصفهانى مى‏گفت: همین طور بود یک شب در مکّه خواب از سرم پریده بود، با خود گفتم: چه بهتر که به مسجدالحرام مشرّف شوم و در آنجا بیتوته کنم و مشغول عبادت بشوم، لذا وارد مسجدالحرام شدم، به اطراف نگاه مى‏کردم، که کسى را پیدا کنم لباسهایم را نزد او بگذارم و بروم وضو بگیرم، دیدم آقائى در گوشه‏اى نشسته‏اند، خدمتش مشرّف شدم و لباسهایم را نزد او گذاشتم مى‏خواستم مفاتیحم را روى لباسهایم بگذارم فرمود: مفاتیح را زیر لباسهایت بگذار و من طبق دستور ایشان عمل کردم و مفاتیح را زیر لباسهایم گذاشتم و رفتم و وضو گرفتم و برگشتم و تا صبح در خدمتش و در کنارش مشغول عبادت بودم ولى در تمام این مدّت حتّى احتمال هم ندادم، که او امام عصر روحى فداه باشد.

     به هر حال در خواب از آقا سؤال کردم: فرج شما کى خواهد بود؟

   فرمود: «نزدیک است به شیعیان ما بگوئید دعاى ندبه را روزهاى جمعه بخوانند».

     این ملاقات به ما مى‏گوید: آن حضرت دوست دارد که دوستانش لااقل روزهاى جمعه گرد یکدیگر بنشینند، زانوهاى غم را در بغل بگیرند و اشک از دیدگان بریزند و همه با هم بگویند: اَین بقیّه‏اللّه ....

     بگویند: اَین الطّالب بدم المقتول بکربلاء.

     بگویند: بابى انت و امّى و نفسى لک الوقاء و الحمى.

     بگویند: هل الیک یابن احمد سبیل فتلقى.

     بگویند: متى ترانا و نراک و قد نشرت لواء النّصر ترى اترانا نحفّ بک و انت تأمّ الملأ و قد ملئت الارض عدلاً ....