بسم الله الرحمن الرحیم 

استاد معظم حضرت ایه الله حاج سیدحسن ابطحی دام عزه در کتاب ملاقات با امام زمان علیه السلام می فرمایند:   

 این قضیّه به فرموده‏ى مرحوم مجلسى در بحار و حاجى نورى در «نجم الثّاقب» در نجف اشرف معروف و مشهور است.

     و مرحوم مجلسى فرموده است:

     این قضیّه را شخصى که مورد وثوق من است به من گفت:

     خانه‏ى کهنه‏ى قدیمى که الآن من در آن سکونت دارم مال مردى از اهل خیر و صلاح بود که او را «حسین مدلّل» مى‏گفتند.

     او نزدیک صحن حضرت امیرالمؤمنین (علیه السّلام) در محلّى که آن را ساباط «حسین مدلّل» مى‏گفتند: زندگى مى‏کرد او داراى عیال و فرزندانى بود، و او مبتلا شده بود به کسالت فلج و مدّتها بود که قدرت بر قیام وحرکت از رختخواب را نداشت و حتّى براى رفع حاجت اهل و عیالش به او کمک مى‏کردند و چون مرضش طولانى شده بود اهل و عیالش به فقر و تنگدستى مبتلا گردیده بودند.

     در نیمه‏ى شبى در سال 720 وقتى زن و فرزندش بیدار شدند دیدند که از خانه و بام خانه نور عجیبى ساطع است. این نور به قدرى فوق‏العادّه است که چشم را خیره مى‏کند.

     آنها از حسین مدلّل پرسیدند: این نور چیست؟ و چه خبر است؟!

     گفت: الآن حضرت بقیّه‏اللّه ارواحنا فداه نزد من تشریف داشتند و به من فرمودند: اى حسین! از جا برخیز.

     عرض کردم: اى سیّد و مولایم، من را مى‏بینید که نمى‏توانم برخیزم، من فلجم!

     حضرت دست مرا گرفتند و بلندم کردند من فورا حالم خوب شد و صحیح و سالم گردیدم.

     و به من فرمودند: این ساباط راه من است که من از این راه به حرم جدّم امیرالمؤمنین (علیه السّلام) مى‏روم، درِ آن را هر شب ببندید. عرض کردم: شنیدم و اطاعت مى‏کنم.

     سپس حضرت بقیّه‏اللّه (عجّل اللّه تعالى فرجه الشّریف) برخاستند و از همانجا به زیارت حرم حضرت على بن ابیطالب (علیه السّلام) رفتند و این نور اثر قدم مبارک آن حضرت است.

     مرحوم حاجى نورى مى‏گوید: این ساباط تا به حال مشهور به ساباط حسین مدلّل است و مردم براى آن ساباط نذرها مى‏کنند و به برکت حضرت حجّة بن الحسن (علیه السّلام) به حوائج خود مى‏رسند.[1]

    ناگفته پیدا است؛ که خداى تعالى حضرت ولىّ عصر ارواحنا فداه را تنها براى آنکه فلجى را شفا بدهند در کره‏ى زمین نگه نداشته، بلکه آن حضرت را براى حفظ دین و تشکیل حکومت واحد جهانى مهیّا فرموده است، ولى به خاطر آنکه مردم دنیا و یا لااقل مسلمانان جهان ایمانشان کامل شود و متوجّه آن وجود مقدّس گردند و موجودیّت آن حضرت را در همه جا معتقد شوند گاهى دست به این گونه معجزات مى‏زنند و مریضهائى را شفا مى‏دهند.

     «جان و مال و پدر و مادر و هر چه داریم به قربانش باد.»