بسم الله الرحمن الرحیم

استاد محترم حضرت ایه الله سید حسن ا بطحی خراسانی دام عزه در کتاب گهربار ملاقات با امام زمان علیه السلام در این خصوص می فرمایند:

« من نمی دانم انهائی که می گویند: در زمان غیبت نمی توان خدمت امام زمان علیه السلام رسید, یا او را دید, چه دلیلی دارند؟

چرا باید کسی که در دنیا زنده است و در بدن مادی است و دارای گوشت و پوست و استخوان است و در میان مردم زندگی می کند دیده نشود؟

ایا این همه از شیعیان و علماء بزرگ و اولیاء خدا, که ان حضرت را دیده اند, همه دروغ گفته اند و همه را باید تکذیب کرد؟

ایا انهائی که میگویند: ان حضرت دیده نمی شود, می دانند که وقتی این ادعا بدون دلیل را شایع کردند, چه خدمتی به دشمنان ان حضرت نموده اند؟

ایا انها می دانند, که اگر مردم مسلمان در دیدن ان حضرت به تردید افتادند یکی از دلایل بسیار محکم و قاطع در ا ثبات وجود مقدس ان حضرت را از دست داده اند؟

بعضی می گویند: در روایات امده , که باید مدعیان ملاقات با ان حضرت را تکذیب نمود, باید از انها سوال کرد که: این روایات در کجا است؟

چرا ما انها را ندیده ایم؟

من انچه تحقیق کرده ام جز یک روایت به مضمونی که در زیر نقل می شود, در کتب احادیث بیشتر وجود ندارد.ان هم معنایش این نیست که این دسته خیال کرده اند.

من در اینجا اصل روایت را با ان که در کتاب «مصلح غیبی» ان را نقل کرده ام و معنایش را گفته ام باز هم در اینجا یاداور می شوم تا دوستان نادان و دشمنان دانا نتوانند از این مقوله حرف بزنند.

این روایت و این توقیع مقدس در وقتی که جناب « علی بن محمد سمری» چهارمین نایب خاص حضرت بقیه الله ارواحنا فداه, می خواست از دنیا برود از جانب ان حضرت وارد شد که اصل توقیع این است:

بسم الله الرحمن الرحیم

« یا علی بن محمد السمری اسمع اعظم الله اجر اخوانک فیک» فانک میت ما بینک و بین سته ایام فاجمع امرک و لا توص الی احد فیقوم مقامک بعد وفاتک فقد وقعت الغیبه التامه فلا ظهور الا بعد اذن الله تعالی ذکره و ذلک بعد طول الامد و قسوه القلوب و امتلاء الارض جورا و سیاتی شیعتی من یدعی المشاهده الا فمن ادعی المشاهده قبل خروج السفیانی و الصیحه فهو کذاب مفتر و لا حول و لا قوه الا بالله العلی العظیم...

ترجمه

به نام خداوند بخشنده مهربان

«ای « علی بن محمد سمری» گوشت را باز کن و کلامم را بشنو خدا اجر برادران شیعه ی تو را در مصیبت تو زیاد گرداند تو تا شش روز دیگر خواهی مرد. کارهایت را جمع کن و مساله وکالت و جانشینی را به کسی وصیت نکن. زیرا غیبت کبری واقع شده و ظهوری نیست مگر بعد از ان که خدا اذن دهد و این اذن خدا بعد از مدتهای طولانی و سخت شدن دلها و پر شدن زمین از ظلم و جور است.

و جمعی از شیعیان می ایند و مدعی مشاهده و ارتباط با ما را می شوند اگاه باش! که هر کس ادعای مشاهده را قبل از خروج سفیانی و صیحه ی اسمانی بکند دروغگو و افتراء زننده است و حول و قوه ای نیست مگر متعلق به خدای علی عظیم....»

شش روز بعد نیمه شعبان بود شیعیانی که توقیع و نامه ی شریف ان حضرت را دیده بودند به خانه ی علی بن محمد سمری رفتند وی را در حال جان کندن دیدند و او پس از چند لحظه از دنیا رفت... خدا رحمتش کند.

شما ای اهل انصاف! به مضمون این توقیع مبارک و موقعیتی که ورود این توقیع دارد توجه کنید ایا جمله ی « الا فمن ادعی المشاهده» یعنی : اگاه باشید کسی که ادعای مشاهده ی امام زمان علیه السلام را بکند بر غیر از ادعاء نیابت خاصه ای که نواب اربعه داشته اند دلالت دارد؟

ایا از ملاقاتهای اتفاقی و یا در اثر توسلات که بسیار اتفاق افتاده و ملاقات کننده ادعائی ندارد منصرف نیست؟

پس چرا باز هم حتی از بعضی اهل علم شنیده می شود که انها می گویند : در زمان غیبت کبری نمی توان خدمت امام زمان علیه السلام رسید و او را ملاقات کرد؟

مرحوم حاجی نوری در «نجم الثاقب» نقل می کند که:
علامه با ورع و تقوی مرحوم اخوند « ملا زین العابدین سلماسی» که یکی از شاگردان مرحوم سید بحر العلوم است فرمود:

من در محضر درس سید بحر العلوم بودم که شخصی سوال کرد: ایا امکان دارد کسی در زمان غیبت کبری حضرت صاحب الزمان علیه السلام را ببیند؟ سید بحر العلوم به او جواب نداد ولی من نزدیک او نشسته بودم دیدم سرش را پائین انداخته واهسته می گوید: چه بگویم در جواب او و حال ان که ان حضرت مرا در بغل گرفته و به سینه ی خود چسبانده است».