بسم الله الرحمن الرحیم

استاد معظم حضرت ایه الله حاج سید حسن ابطحی دام ظله در کتاب ملاقات با امام زمان علیه السلام می نویسند:   

وقتى که ما در قم مشغول تحصیل بودیم این قضیه در بین فضلا و اهل علم و اهل حال معروف بود و من از طریق دیگرى هم تأیید آن را دریافت کرده‏ام و در کتاب «پرواز روح» به جهتى تأییدش را اشاره نموده‏ام و آن قضیّه این است:

     سابقا راه قم به مسجد جمکران از طرف مرقد حضرت «على بن جعفر» (علیه السّلام) بود، در خارج شهر از این راه آسیابى بود که اطرافش چند درخت وجود داشت و جاى نسبتا با صفائى بود، آنجا میعادگاه عشّاق حضرت «بقیّه‏اللّه» (علیه السّلام) بود، صبح پنجشنبه‏ى هر هفته جمعى از دوستان مرحوم «حاج ملاّ آقاجان» در آنجا جمع مى‏شدند، تا به اتّفاق به مسجد جمکران بروند، یک روز صبح پنجشنبه، اوّل کسى که به میعادگاه مى‏رسد،

مرحوم حجّه‏الاسلام والمسلمین آقاى «حاج میرزا تقى زرگرى تبریزى» بود در آنجا مى‏بیند که حال توجّه خوبى دارد با خود مى‏گوید: اگر بمانم تا رفقا برسند شاید نتوانم حال توجّهم را حفظ کنم، لذا تنها به طرف مسجد جمکران حرکت مى‏کند و آن قدر توجّه و حالش خوب بوده که جمعى از طلاّب پس از زیارت مسجد جمکران که به قم برمى‏گشتند، با او برخورد مى‏کنند ولى او متوجّه آنها نمى‏شود.

     رفقاى ایشان که بعدا سر آسیاب مى‏آیند، گمان مى‏کنند که آقاى «میرزا تقى» نیامده، از طلاّبى که تدریجا از مسجد جمکران مراجعت مى‏کنند، مى‏پرسند: شما آقاى میرزا تقى را ندیدید؟ همه مى‏گویند: چرا او با یک سیّد بزرگوارى به طرف مسجد جمکران مى‏رفت و آنها آنچنان گرم صحبت بودند که به ما توجّه نکردند.

     رفقاى ایشان به طرف مسجد جمکران مى‏روند، وقتى وارد مسجد مى‏شوند، مى‏بینند او در مقابل محراب افتاده و بیهوش است او را به هوش مى‏آورند و از او سؤال مى‏کنند: چرا بیهوش افتاده بودى؟ آن سیّدى که همراهت بود چه شد؟

     مى‏گوید: من وقتى به آسیاب رسیدم، دیدم حال خوشى دارم، تنها به طرف مسجد جمکران حرکت کردم. کسى همراهم نبود ولى با حضرت «بقیّه‏اللّه » (ارواح العالمین لتراب مقدمه الفداء) صحبت مى‏کردم، با آن حضرت مناجات مى‏نمودم، تا رسیدم به مقابل محراب، این اشعار را مى‏خواندم و اشک مى‏ریختم:

 با خداجویان بى حاصل، مها تا کى نشینم؟

 باش یک ساعت خدا را، تا خدا را با تو بینم

تا تو را دیدم مها، نى کافرستم، نى مسلمان

 زلفُ رویت، کرده فارغ، از خیال آن و اینم

اى بهشتى روى! اندر دوزخ هجرت بسوزم

 بى تو گر خاطر کشد، بر جانب خلد برینم

آسمان شبها، به ماه خویش نازد، او نداند

 تا سحرگه، خفته با یک آسمان مه، در زمینم

در یمین و در یسارم، مطرب و ساقى نشسته

 زین سبب افتان ز مستى، بر یسار و بر یمینم

زیر لب گوید، به هنگام نگه کردن به عاشق

 عشوه‏ها باید خرید، از نرگس سحر آفرینم

آن کمان ابرو غزال، اندر کمند کس نیفتد

 من بدین اندیشه، اى صیّاد عمرى  در کمینم

گاه گاهى، با نگاهى، گر نوازى جور نبود

 مستحقّم، زانکه صاحب خرمنى،من خوشه‏چینم

اى نسیم کوى جانان، بر سر خاکم گذر کن

 آب چشمِ اشکبارم، بین و آه آتشینم