بسم الله الرحمن الرحیم

مرحوم حاجى نورى در کتاب نجم الثّاقب از عالم جلیل آخوند«ملاّ زین العابدین سلماسى» شاگرد اهل سرّ«سیّد بحرالعلوم» نقل مىکند که فرمود:

در خـدمت سیّـد بحـرالعلـوم به حرم مطهر عسکریّین (علیهم السّلام) در سامرا مشرّف شدیم و ما چند نفر بودیم، که با او نماز مىخواندیم، در رکعت دوّم بعد از تشهد که مىخواست براى رکعت سوّم برخیزد حالتى به او دست داد که توقّفى نمود و بعد از چند لحظه برخاست.

بعد از نماز در حالى که همهى ما تعجّب کرده بودیم و نمىدانستیم چرا آن عالم بزرگ در وسط نماز توقّف کرده و کسى از ما جرأت نداشت که از او سؤال کند.

وقتى به منزل آن بزرگوار برگشتیم و سر سفره نشستیم یکى از سادات به من اشاره کرد که علّت آن توقّف را سؤال کنم؟

گفتم: تو از من به آن جناب نزدیکترى.

سیّد بحرالعلوم (رضوان اللّه تعالى علیه) متوجّه ما شد و فرمود: با هم چه مىگوئید؟ من که از همه رویم به آن جناب بازتر بود. گفتم: این سیّد مىخواهد بداند، سرّ آن توقّف در حال نماز چه بوده است؟

فرمود: من وقتى در حال نماز بودم دیدم، حضرت بقیّهاللّه ارواحنا فداه براى زیارت پدر بزرگوارش وارد حرم مطهّر شد من از مشاهدهى جمال مقدّسش مبهوت شدم و لذا آن حالت که مشاهده نمودید به من دست داد و من به ایشان نگاه مىکردم تا آنکه آن حضرت از حرم بیرون رفتند.